چشم انداز علویان در ترکیه قدیم-4

فرمان کاراچام

سالهای جدایی ملت و دولت

حزب دموکرات دقیقاً به مدت ده سال از 14 می 1950 تا 27 مه 1960 در قدرت باقی ماند. ترکیه در این دهه کمی آرام شده بود.

گذشته پرافتخارکشور در حافظه مردم جان گرفته بود، دولت/ملت در حال ادغام بود و ملت در سازوکار دولتی که قطعاً از آن جدا شده بود، ادغام می شد. اما رژیم این را نمی خواست. اجازه نمی داد ملت و دولت یکی شوند و تمدن، زبان، مذهب خود را به خاطر آورند. و سربازان دوباره به دستور امپریالیست ها وارد عمل شده و بین ملت و دولت قرار گرفتند. با تانک و توپ و تفنگ وارد میدان شدند.

ملت و دولت دوباره از یکدیگر جدا شدند و به این ترتیب «سنت» جدایی ملت از دولت، یعنی کودتا هر ده سال یک بار آغاز شد که تا سال 1997 ادامه داشت.

یک نخست‌وزیر و دو وزیر اعدام شدند، ملت دوباره «واکسینه» شد و در نهایت متشنج شد. در این دوره، قانون اساسی که می توان گفت تا حدودی «خوب» بود تنظیم شد و به موازات روند دموکراتیک جهان، آزادی ها گسترش یافت.

با این حال، در این 60 سال، به وضوح دیدیم که چیزی بسیار مهم تر و ماندگارتر به سطح آمده و خود را نشان داد: رژیم دیگر به دو شاخه تقسیم شده بود. اولی حزب جمهوری که در معرض دید بود، در انتخابات شرکت می کرد و مردم به آن رای می دادند.

دومی، حزب جمهوری مخفیانه ای که رژیم و نظام را تأسیس کرد و با پول مردم با استفاده از توان ارتش، اطلاعات، قوه قضائیه، دانشگاه‌ها و سرمایه‌ای که توسط دولت تغذیه و پرورش داده می‌شد با همکاری محافل خارجی تأثیرگذار بر ترکیه به دولت «پنهان» تبدیل شده بود.

حزب جمهوری سلاح را به سوی داخل نشانه گرفته بود

ساختاری که ما آن را قدرت و دست مخفیانه، دولت پنهان می نامیم که بر کشور حکومت و آن را اداره می کند، در مورد کودتا تصمیم می گیرد، جامعه را مهندسی می کند، قدرت های خارجی را کاملاً از سیبل خارج کرده و هرگونه عملیات داخلی را انجام می داد. ساختاری که در داخل کشور  بی رحمانه خون می ریخت، شکل گرفته بود.

این قدرت پنهان که سلاح خود را کاملا به سمت «داخل» نشانه گرفته بود، ذهنیت حزب جمهوری بود ، بنیان آن بود، یک ساختار عمیق ناسیونالیستی و تُرک محور که در ظاهر چپ گرا به نظر می رسد اما در باطن به بیرون خدمت می کرد.

این کشور نیز با بنیانگذاری هنر، ادبیات، شعر، موسیقی، رمان‌، داستان‌ و تئاتر به ترکیه ای غربزده تبدیل شد. به لحاظ برداشتی که از دین و فرقه داشت، از جنبش به اصطلاح روشنگری در غرب کپی برداری شده بود.

غربی ها، چه پیشگامان نهضت روشنگری، چه فلسفه «دکارتی» و چه دایره المعارفان، اساساً دین را با «وجدان» انتزاعی، یعنی مسیحیت که تحریف و نابود شد و از ویژگی های «الهی» آن خلع شد، جایگزین کردند.

ذهنیت حزب جمهوری; به وجدان انتزاعی روسو، ولتر، دیدرو، دالامبر و دیگر فیلسوفان غربی چسبیدند و برای جایگزینی این وجدان با دین اسلام، تقریباً در تمام فیلم‌های سینمایی با بودجه  دولتی، کاراکتر امام یا مؤذن با محاسن و دندان های زرد و خراب که ابایی از کم فروشی  ندارد، نشان دادند. هدفشان این بود که دین را در نظر عموم بدنام کنند و آبروی دین اسلام را ببرند و وجدان انتزاعی به اصطلاح روشنگران (!) غربی را پیاده کنند.  درصدد آن بودند که وجدان مجرد و منزوی از دین و حتی مذهب تحریف شده خود را در کشور پیاده کنند.

ممنوعیت پخش موسیقی محلی در شبکه تلویزیون دولتی  تی آر تی

آنها جسورانه در تئاتر و دیگر آثار هنری دست به تحقیر دین و هتک حرمت به تاریخ زدند، به مذهب، تاریخ و تمدن حمله کردند و جامعه به معنای واقعی کلمه سرکوب شد.

پخش موسیقی محلی و فولکلور که مربوط به مناطق آناتولی و تراکیه بود را ممنوع کردند. با آثاری که از فرهنگ غربی ترجمه و کپی از آنها بود، جامعه را در معرض بمباران فرهنگی غرب قرار دادند.

حتی پا را از این هم فراتر گذاشته  و در مقدمه کتاب های ترجمه شده وزارت آموزش و پرورش که پیشوند «ملی» هم به آن چسبانده بودند، بی شرمانه به تغییر تمدن و مذهب اشاره کرده و مدعی شدند که این ملت با آن ها به سوی آینده ای روشن گام برخواهد داشت.

همه این مطالعات و پژوهش‌های مشابه، که در کمال جسارت و بلاهت نزدیک به نیم قرن انجام شد، اساساً این را نشان می‌داد: ذهنیت حزب جمهوری یک روبنا در هنر و ادبیات مطرح کرده بود و ساختار عمیقی را در فلسفه ایجاد و ریشه یابی کرده بود، اما این ذهنیت هنوز پایگاه اجتماعی نداشت.

دقیقا در این میان بود که به یاد علویان افتادند، علویانی که در سال 1937 در غارها مسمومشان کرده و در سراسر ترکیه پراکنده شده بودند.

https://www.haber7.com/yazarlar/ferman-karacam/3388103-aleviler-ozelinde-turkiyenin-eski-yuzu-4